22) قوم او در پاسخ گفتند: آیا نزد ما آمده اى تا ما را با دروغ هایى که بر هم بافته اى از معبودانمان رویگردان سازى ؟ اگر از راستگویانى، آن عذابى را که ما را بدان وعده مى دهى بر سر ما بیاور.

23) هود گفت: آگاهى از فرود آمدن عذاب فقط نزد خداست، و من آنچه را بدان فرستاده شده ام به شما ابلاغ مى کنم. من نه وقت آن عذاب را مى دانم و نه چگونگى آن را، ولى مى بینم شما مردمى هستید که نادانى مى کنید.

24) سرانجام عذابِ موعود همچون ابرى در گستره افق پدیدار شد. آنان چون دیدند ابرى در پهنه افق است که رو به سوى درّه هایشان دارد، شادمانه گفتند: این ابرى است که بر ما باران فرو مى ریزد! و خدا به آنان گفت: نه، این ابرْ باران زا نیست; این همان عذابى است که شتاب در آن را مى خواستید. این بادى است که در آن عذابى دردناک است.

25) بر هر کس و هر چیز بگذرد آن را به امر پروردگارش نابود مى کند. آرى، عذاب بر آنان فرود آمد و چنان شدند که جز خانه هایشان چیز دیگرى دیده نمى شد. ما این گونه مردم گنهکار را سزا مى دهیم.

26) و قطعاً ما به آنان ( قوم عاد ) در چیزهایى توانایى داده بودیم که به شما کفرپیشگانِ مکّه در آن ها چنان توانایى نداده ایم. و براى آنان گوش ها و چشم ها و قلب ها قرار داده بودیم تا بدانها چاره اندیشى کنند و شرّ و بلا را از خود بگردانند، ولى گوش ها و چشم ها و دل هایشان آن گاه که آیات ما را انکار کردند هیچ به کارشان نیامد و عذابى که مسخره اش مى کردند بر آنان فرود آمد. اینک شما کفرپیشگان را که قدرتى کمتر از آنان دارید چه چیز از عذاب خدا ایمنى بخشیده است ؟

27) و بى گمان، ما مردم آبادى هایى را که پیرامون شما بودند هلاک کردیم و آیات و نشانه ها را گوناگون گردانیدیم، باشد که از عبادت غیر خدا روى برتابند و به عبادت او روى بیاورند.

28) پس چرا آن کسانى را که به جاى خدا معبود خود گرفتند و به وسیله آنها به خدا تقرّب مى جستند، آنان را در رهایى از عذاب، یارى نکردند بلکه از نظرشان ناپدید شدند ؟ آرى، آن فرجام شوم، حقیقت پندار دروغینشان و نیز حقیقت گمانى بود که مى بافتند.